عروسی و عقد و شادی چیز خوبی است. حتی پیامبر اكرم(صلی الله علیه و آله)هم برای دختر مكرمه‌یخودشان مجلس عروسی گرفتند، شادی كردند و مردم شعر خواندند. زنها دست زدند و خوشی كردند. امّا نباید در این مجلسِ عقد و عروسی و اینها اسراف انجام بگیرد. یكی از اسرافها همین مجالس عقد و عروسی گران قیمت است. در هتلها، در این سالنهای گران قیمت مجالس درست می‌كنند. مبالغ زیادی شیرینی و میوه و خوراكی حرام می‌شود، از بین می‌رود، روی زمین ریخته می‌شود و ضایع می‌گردد. برای چه؟ برای چشم و هم چشمی؟! برای عقب نماندن از قافله‌ی اسراف

بعضی از مسلكهای غلط كه مخصوص زنها هم نیست ـ مردها هم گاهی همان مسلكها را دنبال می‌كنند ـ دنبال این هستند كه بگویند: نه! بیاییم اجناس این ترازو (نقشهای زن و مرد) را جابه‌جا كنیم. حالا اگر این كار را بكنیم چه می‌شود؟ جز اینكه اشتباه می‌كنید و جز اینكه بوستان به زیبایی و نیكی پرداخته شده را خراب می‌كنید؟ غیر از این، كار دیگری نمی‌كنید. فواید همدیگر را می‌برید، محیط خانواده را هم بی‌اعتنا می‌كنید. زن و مرد را نسبت به هم دچار تردید و دو دلی می‌كنید. آن محبّت و عشقی را كه مایه اصلی كار است، از دست می‌دهید.گاهی اتفاق می‌افتد مرد در خانه نقش زن را پیدا می‌كند. زن حاكم مطلق می‌شود و به مرد دستور می‌دهد این كار را بكن، آن كار را نكن. مرد هم دست بسته تسلیم است. خب چنین مردی دیگر نمی‌تواند تكیه گاه زن باشد. زن یك تكیه گاه خوب را دوست می‌دارد.

گاهی اوقات از این طرف مرد چیزهایی را به زن تحمیل می‌كند؛ فرض كنید كه تمام خرید و كار و سر و كله زدن با مراجعان با خانم است. چرا؟ چون من كار دارم، وقت ندارم. مبنا وقت نداشتن است! می‌گوید باید بروم اداره، كارها را باید خانم انجام دهد. یعنی كارهای بی‌جاذبه و سنگین برای زن. البته ممكن است چند صباحی سرگرمش كند، اما كار او نیست

یكی از  گناهان كبیرهء تمدن غرب نسبت به بشریت، این است كه ازدواج را در چشم مردم سبك كرد. تشكیل خانواده را كوچك كرد. مثل لباس كه عوض می‌كنند... قضیه‌ی زن و شوهری را این طور كردند.

آن كشورهایی كه در آن خانواده دارد ضایع می‌شود، در واقع پایه‌های مدنیّت آنها دارد می‌لرزد و نهایتاً فروخواهد ریخت.